|
Tetrafluoroborany dialkiloimidazoliowe są popularnymi cieczami jonowymi, dostępnymi w handlu i przebadanymi w aspekcie różnych zastosowań. Ciecze te mogą znaleźć szerokie zastosowanie między innymi w syntezie organicznej, w biokatalizie, w ekstrakcji, jako elektrolity w chemicznych źródłach prądu i kondensatorach chemicznych, a także jako środki smarne i płyny do pomp i kompresorów.
W pracy przedstawiono wyniki badań korozji stali niestopowej w mieszaninach tetrafluoroboranu 1-butylo-3-metyloimidazoliowego z chlorkiem 1-butylo-3-metyloimidazoliowym i/lub wodą. Zastosowano standardowe metody elektrochemiczne i grawimetryczne stosowane w roztworach wodnych.
Stwierdzono że obecność chlorków i wody zwiększa agresywność korozyjną cieczy jonowej nawet w temperaturach pokojowych. Wraz ze wzrostem stężenia zanieczyszczeń szybkość korozji stali niestopowej wzrasta. Stwierdzono, że istotną rolę w procesie korozji stali w cieczach jonowych ma proces termicznego rozkładu cieczy. Proces ten w zachodzi już w temperaturze 150oC i prowadzi do pokrycia powierzchni korodującego materiału dobrze przyczepną i trwałą warstwą produktów korozji, złożoną ze związków żelaza i produktów rozkładu cieczy jonowej. W miejscach lokalnych uszkodzeń wytworzonej warstwy, w obecności chlorków, rozwija się intensywnie korozja wżerowa.
|
