Informacja o cookies

Zgadzam się Nasza strona zapisuje niewielkie pliki tekstowe, nazywane ciasteczkami (ang. cookies) na Twoim urządzeniu w celu lepszego dostosowania treści oraz dla celów statystycznych. Możesz wyłączyć możliwość ich zapisu, zmieniając ustawienia Twojej przeglądarki. Korzystanie z naszej strony bez zmiany ustawień oznacza zgodę na przechowywanie cookies w Twoim urządzeniu.

Publikacje Pracowników Politechniki Lubelskiej

Publikacje Pracowników PL z lat 1990-2010

Publikacje pracowników Politechniki Lubelskie z lat 1990-2010 dostępne są jak dotychczas w starej bazie publikacji
LINK DO STAREJ BAZY

Status:
Autorzy: Ostapiuk Monika, Surowska Barbara, Bieniaś Jarosław
Rok wydania: 2014
Język: polski
Źródło: Materiały Konferencji Młodych Naukowców nt.: Wpływ Młodych Naukowców na Osiagnięcia Polskiej Nauki – VII Edycja Dotyczy sesji: 6.12.2014 roku w Krakowie, 13.12.2014 w Łodzi : streszczenia
Państwo wystąpienia: POLSKA
Efekt badań statutowych NIE
Abstrakty: polski
Laminaty metalowo-włókniste należą do grupy materiałów hybrydowych o potencjalnym zastosowaniu m.in. w strukturach lotniczych. Niejednokrotnie zastępują one stopy metali. Pierwsze laminaty powstały w latach 80-tych, lecz jest to nadal dość nowa grupa materiałów nad którą, wciąż prowadzone są badania. Istotną kwestią podczas wytwarzania jest uzyskanie prawidłowej struktury. Generalnie laminaty metalowo- włókniste składają się z warstw metalu oraz warstwy kompozytu polimerowego. Na laminaty typu FML (ang. Fiber Metal Laminates) mogą być wykorzystane blachy aluminium, tytanu, magnezu lub aluminium-lit w połączeniu z kompozytem polimerowym na bazie włókien szklanych, węglowych lub aramidowych. Uzyskanie prawidłowej mikrostruktury pozwala na osiąganie wysokich właściwości wytrzymałościowych takich jak, rozciąganie, ścinanie, zginanie lub ściskanie. Celem pracy jest przedstawienie charakterystyki mikrostrukturalnej wybranych hybrydowych laminatów FML na bazie aluminium i tytanu oraz kompozytu o osnowie epoksydowej wzmacnianego włóknami szklanymi i węglowymi. Odpowiedzialnym czynnikiem za trwałe połączenie jest tzw. granica rozdziału (ang. interface). Jej zadaniem jest utrzymanie wiązania na powierzchni metalu i kompozytu polimerowego. W prawidłowej mikrostrukturze zaobserwować można warstwę metalu, kompozyt polimerowy, a w nim żywicę oraz włókna w zadanym kierunku. Na powierzchni rozdziału pomiędzy metalem, a materiałem kompozytowym zauważyć można charakterystyczne połączenie osnowy z warstwą adhezyjną nałożoną na materiał stopu aluminium. W przypadku przygotowania powierzchni metalu widoczna jest warstwa np. anodowana.