Zgadzam się
Nasza strona zapisuje niewielkie pliki tekstowe, nazywane ciasteczkami (ang. cookies) na Twoim urządzeniu w celu lepszego dostosowania treści oraz dla celów statystycznych. Możesz wyłączyć możliwość ich zapisu, zmieniając ustawienia Twojej przeglądarki. Korzystanie z naszej strony bez zmiany ustawień oznacza zgodę na przechowywanie cookies w Twoim urządzeniu.
Ochrona przestrzeni staromiejskich – o potrzebie przełamania ograniczeń pojęciowych utrwalonych w ustawach o ochronie zabytków = Protection of Historic Urban Spaces: The Need To Overcome Conceptual Limitations Entrenched In Heritage Protection Acts
Przestrzenie w miastach historycznych – ulice, place,
dziedzińce – zawierają elementy o zabytkowej wartości,
dlatego powinny być przedmiotem ochrony konserwatorskiej,
pełniąc jednocześnie funkcje użytkowe. Współcześnie
narasta potrzeba modernizacji przestrzeni publicznych.
Konieczne jest zatem opracowanie standardów
ich modernizacji, przy jednoczesnym poszanowaniu wartości
zabytkowych. Czynnikiem ograniczającym ochronę
miejskich przestrzeni historycznych jest ich status – nie są
postrzegane jako jednostki, które powinny być przedmiotem
kompleksowej analizy i ochrony. Ważną tego przyczyną
jest sposób ujęcia przestrzeni historycznych w ustawach
dotyczących ochrony zabytków – ustawy są oparte
na tradycyjnej koncepcji zabytku postrzeganego jako pojedynczy
obiekt. Ograniczyło to identyfikację obszarowych
zabytków jako odrębnego przedmiotu ochrony. Dlatego
w nowelizacji ustawy o ochronie zabytków zasadne jest
dodanie przestrzeni publicznych do wymienianych grup
typologicznych zabytków
Spaces in historic towns—streets, squares, courtyards—
contain elements of heritage value and should
therefore be subject to conservation protection while
simultaneously fulfilling their functional roles. Today,
there is an increasing need to modernize public spaces.
It is essential to develop standards for their modernization
that respect their heritage values. A significant
factor limiting the protection of historic urban spaces is
their current status—they are not recognized as entities
that require comprehensive analysis and protection. An
important reason for this is the way historic spaces are
addressed in heritage protection legislation, which is
based on a traditional concept of heritage as singular
structures. This approach has limited the identification
of area-based heritage as a distinct subject of protection.
For this reason, it would be justified to include public
spaces in the list of typological groups of heritage assets
in future amendments to Monument Protection and
Preservation Act.
