|
W pracy przedstawiono wyniki badań eksploatacyjnych awaryjności obiektów sieci
wodociągowej funkcjonującej w dużym mieście. Badaniami objęto system dystrybucji
wody o długości około 1615 km, przy czym przewody rozdzielcze stanowiły
około 1 200 km, przewody magistralne około 220 km i przewody tranzytowe
około 190 km. Głównym celem badań była ocena i zilustrowanie awaryjności sieci
wodociągowej i jej elementów na mapach numerycznych miasta. Oceniono wpływ
rodzaju (funkcji – magistralne, rozdzielcze) i materiału (stal, żeliwo głównie szare,
PVC, PE, azbestocement, żelbet) przewodów, ciśnienia w sieci, pory roku, rodzaju
gruntu oraz występowania wód gruntowych (poniżej i powyżej 2 m pod powierzchnią
terenu) na awaryjność obiektów sieciowych. Na potrzeby analiz awaryjności
wyodrębniono odpowiednie obiekty badawcze. Obiekty te są podstawą
tworzenia bazy danych w GIS do celów zarządzania awariami. Zamieszczono
fragment planu siatki ulic ze wskazaniem miejsc awarii wraz z ich opisem. Zidentyfikowano
następujące rodzaje uszkodzeń: uszkodzenie korozyjne, pęknięcie poprzeczne,
pęknięcie podłużne, uszkodzenie armatury, uszkodzenie mechaniczne,
wypchnięcie uszczelnienia, wyrwanie płata rury. Uszkodzenia te powodowały także
skutki w pracy przewodu, jak przerwa i zakłócenie w pracy. W całym okresie
obserwacji odnotowano 1991 uszkodzeń na przewodach sieci wodociągowej. Zdecydowanie
najwięcej awarii (96%) wystąpiło na przewodach rozdzielczych. Badana
sieć wodociągowa nie wyróżnia się wysoką awaryjnością. Średnia intensywność
uszkodzeń wyniosła 0,27 uszk./km·rok i jest porównywalna z intensywnością uszkodzeń sieci wodociągowych miast polskich badanych w latach 2005-2008
(0,37 uszk./km·rok). Uzupełniającym rezultatem badań jest hierarchizacja obiektów
pod względem ryzyka ich awarii. Ustalono, że największym ryzykiem awarii
są obarczone przewody rozdzielcze wykonane z żeliwa (szarego), ułożone w glinach
zwałowych i na głębokości poniżej 2 m.
|
